door Luc Nuyts

Nee de pure gitaarrock is nog niet dood en begraven dat stelden we vast na de doortocht van het Britse, uit Wales afkomstige, viertal “Catfish And The Botllemen” in een zo goed als uitverkochte Trix. Al vanaf hun debuutalbum uit 2014 “The Balcony” proberen ze met rocksongs voorzien van grootse refreinen en sterke gitaarriffs de muziekwereld te veroveren. Het album was meteen een schot in de roos met succes in zowel Europa, de Verenigde Staten, Australië als Japan.

Sindsdien is de band steeds ‘on the road’ geweest, in België stonden ze in 2015 op het podium in Werchter en in 2016 op Pukkelpop, ondertussen blikten ze de opvolger van hun debuutalbum in, “The Ride”, met wederom sterk spul, het album bereikte dan ook de eerste plaats in de UK-album Charts. Het derde album van de band dat vorig jaar uitkwam verandert weinig aan het geluid van de groep, op “The Balance” gaat de band gewoon verder met hun vertrouwde sound, geen verruiming van hun geluid nee gewoon catchy Britse indie rock avant la lettre.

Zanger, gitarist Ryan ‘Van’ McCann had geen enkele moeite om de zaal naar zijn hand te zetten, al vanaf opener “Longshot” was het enthousiasme groot bij de Belgische fans. En wanneer men volop de eerste strofe van “Soundcheck” uit volle borst meezingt is het duidelijk, “Catfish And The Bottlemen” zijn ook in ons land ‘hot’. Gitarist Johnny Bond laat horen dat ze ook muzikaal wel top zijn, met zijn Johnny Marr geïnspireerde gitaarspel weet hij het geluid van de band mee te bepalen. Frontman McCann staat geen moment stil, of hij molesteert zijn microfoon of hij rent naar één van zijn maten om één of andere rockpose aan te nemen. Het fanatieke publiek laat hij een beetje links liggen, geen bindteksten, buiten ‘hello Antwerp’, en ‘how are you Antwerp’’ kwam het niet. Niet erg, ambiance was er genoeg, storend was wel dat na elk nummer het licht even uit ging alvorens een nieuw nummer begon, dat haalde toch wel de ‘schwung’ uit het optreden.

De setlist was een mooie weerspiegeling van hun drie albums waarvan de nieuwe nummers naadloos aan elkaar sloten. De verlichte backdrop, bedrukt met de afbeelding van een toekan met een rietje verwijst naar de cover van het nieuwe album. Met een prima geluid en dito verlichting merk je dat de band klaar is om een stapje hoger te zetten, grote zalen, hoger op de affiches van de festivals. Met hun gemakkelijk in het oor liggende rocknummers die men makkelijk kan meebrullen zal dit wel lukken, leuke festivalmuziek trouwens. Sterke nieuwe songs “Conversation” en het op een leuke bas riff gebaseerde “Basically” konden ons wel bekoren maar de finale behoorde toe tot het ouder werk. “7” een songtitel die afgeleid is van het tijdsverschil tussen Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, met het mooie citaat: ‘And I don't think through things, I never get time, Cause I don't think things through’. Afsluiten doet de band voor een uitgelaten zaal met “Cocoon” waarbij zowel het publiek als de band nog eens alles geeft. Bisnummers zijn niet besteed aan Catfish And The Bottlemen na het laatste nummer lichten aan and goodbeye.

Wie de band nog eens aan het werk wil zien, op Best Kept Secret spelen ze op zaterdagavond net voor hun favoriet band “The Strokes”.